लडाखडते दिवस - भाग २ - त्रिविक्रम शेंड्ये (Leh Ladakh Diaries 2012)

Leh Ladakh Diaries – Part 2

दिवस दुसरा – १० जुलै २०१२

सकाळी लवकर निघायचं ठरवून सुध्दा आठ वाजलेच.. पाऊस रात्रभर चालू होता.. बातमी समजल्यावर १० -१५ मेसेज आले होते, त्यावर नजर टाकली, प्रसाद गाडगीळ ने “वाटेत येणाऱ्या प्रत्येक संकटाला धैर्याने सामोरं जाऊन त्यातून तावून सुलाखून बाहेर या” असा आशीर्वाद आम्हा “3 Idiots” ना दिला होता..

पटापट आवरून दादाने केलेले दडपे पोहे मस्तपैकी हादडून साडेसातला गाडीवर सामान बांधायला सुरुवात केली, रेनकोट हेल्मेट ही अंगडी टोपडी चढवून आठ वाजता निघालो, कालचे १२० किमी संपवून पुढे अहमदाबाद(Ahmedabad) गाठायचं होतं, म्हणजे जवळ जवळ ५३० किमी.

ठाणे(Thane) शहराकडे जाणारा रस्ता सोडून ‘घोडबंदर रोड’ ने NH8 गाठून पुढे जायचं असं ठरलं होतं, संजूची ‘ TVS Apache’ आणि राहुलची ‘Honda Unicorn’ ह्या माझ्या ‘Bajaj Pulser’ पेक्षा नव्या – त्यामुळे जास्त जोरात पाळणाऱ्या.. मग आपसूकच माझ्याकडे ‘Endman’ ची भूमिका आली.. मग मोकळ्या रस्त्यावर कितीही पुढे – मागे राहिलो, तरी शहर आल्यावर एकत्र रहाण्याचे ठरलं, त्यामुळे ठाणं शहराकडे जायच्या चौकात ते दोघेही माझ्यासाठी थांबले, रस्ता चुकण्यापेक्षा सरळ कोणालातरी विचारावं म्हणून मी इकडे- तिकडे बघितलं आणि दोन ट्राफिक हवालदार दिसले, पण ते डिव्हायडर च्या पलीकडे… मग थोडं पुढे जावून रस्ता बदलून त्याच्यापर्यंत पोचलो.. गंमत म्हणजे त्यांना मी माझ्या पिवळ्या रेनकोट मुळे त्यांच्यातलाच वाटलो होतो…

“घोडबंदर रोडला कसं जायचं ?” माझा प्रश्न.
“अहो.. बरोबर जात होतात की… का मागे फिरलात ?” त्यांनी आम्हा तिघांना लांबूनच बघितलं होत..
“खात्री करून घ्यायला.. ” “थँक्स “.. मी.
“एवढं सामान ? कुठे दौरा ?? “
“आज Ahmedabad.. मग Panipat – Srinagar – Kargil – Leh” आता रूट पाठ झाला होता..
” बापरे.. तिघेच ?” डेरिंग आहे ! ” हवालदार चांगल्या मूडमध्ये होते सकाळी..
“तीन जण ऐन वेळेला येत नाही म्हणाले” …मी.

अचानक दुसऱ्या पोलिसाला काहीतरी आठवलं..” काय हो, ‘अमरनाथ’ (Amarnath) तिकडेच ना ?
“हो… Srinagar – Kargil रस्त्यावरुन बालटाल(Baltal) चा फाटा वेगळा होतो” … माझ्या डोळ्यासमोर २००९ ला केलेली अमरनाथची यात्रा आली.
आणि मग जाणवला तो “वर्दी मध्ये असलेला माणूस!!
“पटकन त्या दोघांनी आपापल्या रेनकोटच्या आत खिश्यामध्ये हात घालून २१ – २१ रुपये काढले, एका क्षणात मला खिश्यावरचं एकच नाव वाचता आलं…”…. माने”…. दुसरा अजूनही अनामिक.. पायातले पावसाळी बूट काढून दोघानीही ते पैसे माझ्या हातात दिले…
“देवापुढे ठेवा..” आणि ‘देवाला ‘ पोचवायला मला हात जोडून मोकळे झाले !!
बिनधास्त जा.. चांगल्या कामाला जाताय..!!

पुढे निघून जेमतेम अर्धा तास झाला आणि वसईजवळ संजूची गाडी पंक्चर झाली…

पुढे निघून जेमतेम अर्धा तास झाला आणि वसई(Vasai) जवळ संजूची गाडी पंक्चर झाली…
प्रसाद गाडगीळचा आशीर्वाद खरा होत होता… पण सुदैवाने जेमतेम १०० मीटर पुढे टायरवाला होता, १५ – २० मिनिटात गाडी तयार झाली..

पुढे मनोर(Manor) येईपर्यंत १२.०० वाजले, म्हणजे अजूनही आम्ही अर्धा दिवस मागे होतो..
मनोरला जेवताना संजू ने विचारलं.. “सकाळी त्या पोलिसांनी तुला काय दिलं ?
“काय सांगू ? त्यांच्या पुण्ण्याचं लायसन्स मला दाखवलं म्हणून ?
झाला प्रकार सांगितल्यावर दोघानीही हात जोडले मला पण.. आणि त्यांना पण……

मनोर मागे गेल्यावर खरा NH8 चालू झाला… रुंद चौपदरी रस्ता, तो ही खड्डे नसलेला..
मग काय विचारता..संजू , राहुल सुटले… १०० – १२०.. किमी ने..
एकाची स्पोर्ट्स इंजिनची ‘Apache’ आणि दुसरा २८ वर्षाचा तरुण.. सळसळत्या रक्ताचा .. त्याची गाडी पण जवान..

माझीच गाडी ( आणि मी पण ?) म्हातारी 😛 .. २००४ मधली….८१५०० किमी फिरलेली..जुनं संपत आलेलं इंजिन . त्यात परत कारने फिरणं वाढल्याने ( २००९ पासून ८९००० किमी ) बाईक अतिवेगात चालवायची सवय कमी….
मग ते पुढे जाणारच ना ? साधारण एक- दीड तासाने एकमेकांच्या नजरेत यायचं एवढंच बंधन… मी Endman…

साधारण दर तासाला आम्ही चहा प्यायच्या निमित्ताने थांबत होतो, दुपार नंतरच्या पहिल्या तासा – दोन तासात दोघांचीही वेगाची हौस भागली असावी.. संध्याकाळी ६ वाजता सुरत(Surat) मागे गेलं आणि जाणवलं की आज देखील आपण १००/ १२० किमी मागे आहोत, अहमदाबाद(Ahmedabad) मुक्काम आज शक्य नाही, मग संध्याकाळी न थांबता होता होईतो पुढे जायचं ठरलं. अहमदाबाद कॅन्टोनमेंट(Ahmedabad Cantonement) च्या ऑफिसर्स मेस मध्ये माझ्या अत्तेभावाने रहाण्याची व्यवस्था केली होती, त्या सज्जन व्यवस्थापकाला आम्ही पोचू शकत नाही असं कळवून टाकलं.

साडेसातला ‘भडोच'(Bharuch) मागे गेलं आणि एक विचित्र घटना घडली.. पाऊस.. अंधार..आणि NH8 वर मोठ्या ट्रक्सची अखंड वर्दळ… त्यामुळे तिघेही एकत्रच जात होतो.. मी पुढे.. राहुल मध्ये आणि संजू शेवटी..

अचानक समोरून रस्त्यावर एक दिवा पडताना दिसला, क्षणात लक्षात आलं की कोणती तरी बाईक पडली.. N.H. 17 च्या सवयीने नकळत वेग कमी झाला.. एक मोटरसायकलवाला रस्त्यात पडला होता.. कसा पडला देव जाणे.. माझ्यापाठोपाठ राहुलही थांबला.. मागची ट्रक्सची वाहतूक लक्षात घेऊन माझी आणि राहुलची गाडी अर्धा रस्ता आडेल अशी लावली.

निदान जो पडला होता त्याला उचलावा म्हणून जवळ गेलो, अजून दोन तीन मोटरसायकल थांबल्या , गाडी आणि माणूस रस्त्यातून बाजूला उचलून ठेवला.. आणि झाला प्रकार लक्षात आला.. एक नाही , दोघे पडले होते.. आणि गाडीची दिशा, पडलेलं सामान बघून कळलं की गाडीवाल्याने उजवीकडून ( उलट्या दिशेने येऊन ) गाडी चालवून चालत जाणाऱ्याला उडवले होते.

डाव्या कडेने चालत जाणाऱ्याला समोरून कोणी येईल अशी शक्यता वाटत नव्हती, आणि पावसाच्या मार्.या पासून वाचण्यासाठी छत्री समोर धरून तो चालत होता, गाडीवाला थोडे अंतर वाचवण्यासाठी राँग साईड ने ( ते सुध्दा हायवे वर ) जात होता, त्याला समोरून येणाऱ्या गाड्यांच्या प्रकाशामुळे छत्रीवाला दिसला नाही, छत्रीवाला रस्त्याकडेला बेशुद्धावस्थेत पडला होता.. गाडीवाला शुद्धीवर आला, आणखी दोघं तिघं आले, त्या पैकी एकाने एमब्युलन्स ला फोन केल्यावर आम्ही पुढे निघालो. रात्री बडोद्यात मुक्काम केला, एक टुकार खोली होती, पण पाठ टेकल्यावर मस्त झोप लागली. आजही ठरलेल्या मुक्कामाच्या १२० किमी म्हणजेच अर्धा दिवस मागे होतो, ९ तारखेचा संजूच्या तापामुळे गेलेला वेळ भरून येत नव्हता…

क्रमशः

– त्रिविक्रम शेंड्ये

१० जुलै २०१२

NOTE :

COVID-19 Related Government Imposed Restrictions Prevail At A Few Locations.
For More Details Get In Touch With Us At [email protected] Or Call Us At +91-9420213309