लडाखडते दिवस – भाग ५ – त्रिविक्रम शेंड्ये(Leh Ladakh Diaries 2012)

Leh Ladakh Diaries – Part 5

दिवस पाचवा – १३ जुलै २०१२

सकाळी जाग लवकर आली, अजमेरच्या दर्ग्याला जाणाऱ्यांची लगबग रस्त्यावर दिसत होती, काहीजण ‘पुष्कर’ ला जायच्या तयारीत… आम्हाला वेध लागले होते ते पानिपतचे. विश्रांतीचा दिवस वापरून अजमेर गाठल्याने आधी ठरवल्या प्रमाणे गाडी नीट तारखांच्या गणितात आली होती, आता परत ३ दिवस प्रवास..!!

रात्री लक्षात आलं नाही, पण लोढा हवेली म्हणजे एक भुईकोट गढीच होती… उंचच उंच भिंती – मजबूत प्रवेशद्वार .. पण एकच…कदाचित दुसरा मार्ग नसावा… नकळत माझ्या मनात शिवाजी महाराजांचं ‘आज्ञापत्र’ आलं..
महाराज म्हणतात, “गडाला एकच दार हा ‘ऐब’- (दोष ) पळाची ( पळायची ) वेळ आली तर दुसरी योजना (वाट) हवी.”

स्वत:च्या सैन्याचं नुकसान न होऊ देता ‘माघार’ घेणं हा एकप्रकारे शत्रूवर मिळवलेला विजयच असतो, हे रजपूत राजांना समजलं असतं तर मेवाड- मारवाडचा इतिहास वेगळा दिसला असता….असो..

दर्ग्याला आलेल्या ३ / ४ महाराष्ट्रीयन गाड्या हवेलीत दिसल्या, पण त्यापैकी कोणी बोलायच्या मनस्थितीत दिसले नाही, आम्ही पटापट सर्व सामान गाडीवर लावून पानिपतच्या रस्त्याला लागलो.

अजमेर बाहेर पडल्यावर तासाभराने पोटपूजा करून घेतली, आता रस्त्यावर बहुतेक सर्व वहातूक ही संगमरवर – मार्बल च्या ट्रकची होती. दहा- बाराचाकी अवजड ट्रक – त्यात भरलेला एकच मोठा – क्वचित दोन दगडी ठोकळे… खाणीतून कारखान्यात ह्या दगडाच्या लाद्या करायच्या आणि लाद्या भरलेले ट्रक परत व्यापाऱ्यांकडे….

वहातूक इतकी, की आपल्याकडे बैलगाडीमुळे जशी जमिनीत चाकोरी तयार होते तशी ह्या ट्रकच्या रहदारीने चक्क डांबरी रस्त्याला चाकोरी तयार झाली होती. वाटेत बऱ्याच ठिकाणी उलटून पडलेले / कलंडलेले ट्रक दिसत, एकदा तो ठोकळा रस्त्यात पडला, की तो परत उचलत नाही कोणी.. कारण ते वजन उचलायची क्रेन एक तर खाणीत, किंवा कारखान्यात..

सकाळी साडेअकरा बारा च्या दरम्यान किशनगढ लागलं, मार्बल ची मोठी बाजारपेठ…रस्त्याच्या दुतर्फा साधारण १२-१४ किलोमीटर फक्त मार्बल आणि मार्बल..मग त्यात बाकीचे प्रकार पण आले… पण एकही हॉटेल दिसलं नाही… भरपूर पुढे गेल्यावर टपरी सापडली..चहा- बिस्कीट पोटात ढकलून जयपूरचा रस्ता धरला…

ह्या प्रदेशात रस्त्याच्या बाजूला बघण्यासारखं जास्ती काही नाही, थोडी वाकडी वाट करून जायची आमची तयारी नाही… मग काय तर… पिळा गाडीचा कान… दुपारी जयपूर मागे पडलं, परत एकदा चहाचा राउंड झाला, खाणं झालं… रत्नागिरीतून निघताना शेखर म्हणाला होता, तुझे हाल होणार कारण संजू पाटील चहा पीत नाही..
( तसा संजू पाटील रत्नागिरीत मोबाईल पण वापरत नाही, निघायच्या आधी त्याला घरच्यांनी जबरदस्तीने मोबाईल घेऊन दिला ) पण संजूला माझा वाण नाही पण गुण लागला, आणि तो पण माझ्याइतका नाही पण थोडा “चहाबाज” झालाच !!

जयपूरच्या ट्राफिकमधून बाहेर पडायचं दिव्य आटोपल्यावर परत सरळ रस्त्यावर सुसाट निघालो होतो, आज काहीही झालं तरी पानिपत ला पोचायचं होतं, त्या प्रमाणे साधारण चारच्या दरम्यान शहाजहानपूर जवळ रा.मा.८ सोडून हरियाणा राज्यात प्रवेश केला, १० जुलैला घोडबंदर पासून ह्या रस्त्याने आमची सोबत केली होती, ती संपली….चार दिवस बिन खड्ड्याच्या रत्यावर गाडी चालवायला मज्जा आली.

हरियाणा चालू झालं, आणि वाटेत सर्वत्र खांद्यावर कावड घेतलेले “कावडीये ” दिसायला सुरुवात झाली, उत्तरभारतीयांचे पंचांग १५ दिवस पुढे… त्यामुळे त्यांचे महिने पौर्णिमा ते पौर्णिमा… त्या प्रमाणे श्रावण चालू झाला होता..प्रत्येक गावातून खांद्यावर कावड घेऊन कावडीये हरिद्वारहून गंगा आणायला निघाले होते एका श्रावण सोमवारी भोलेनाथाला गंगाआभिषेक केला की मनोकामना पुरी होते ही श्रद्धा… एकच उत्साह…

आम्ही महाराष्ट्रातून आलोय कळल्यावर होणारं कौतुक स्वीकारत पुढे निघालो….नवीन चौपदरी रस्त्यांचं काम चालू होतं… त्यामुळे अनेक पर्यायी मार्ग.. संध्याकाळी ठरल्याप्रमाणे बूट आणि ब्यागा भिजवायला येणारा पाउस, आणि सुपीक मातीचा सामानावर बसलेला चिखल…
रात्री साडेआठला पानिपत – दिल्ली महामार्गावर एक हॉटेल गाठून मुक्काम केला…..

क्रमशः

– त्रिविक्रम शेंड्ये

(१३ जुलै, २०१२)

NOTE :

COVID-19 Related Government Imposed Restrictions Prevail At A Few Locations.
For More Details Get In Touch With Us At [email protected] Or Call Us At +91-9420213309