लडाखडते दिवस – भाग ६ – त्रिविक्रम शेंड्ये(Leh Ladakh Diaries 2012)

Leh Ladakh Diaries – Part 6

दिवस सहावा – १४ जुलै २०१२

सकाळी ९ – ९.१५ ला खोली सोडून बाहेर पडलो, सर्व सामान गाडीवर व्यवस्थित लावेपर्यंत साडेनऊ झालेच.. सामान बांधायचे ऑक्टोपस तुटत होते, गाठी मारून मारून लहान होत होते.. दररोज बाजारपेठेत नवीन घ्यायचे असं ठरवत होतो.. पण ते माकडाच्या घरासारखं राहून जात होतं.

चंदिगढ – दिल्ली महामार्गावर निघालो, अर्ध्या पाऊण तासाने कर्नाल जवळ धाबा बघून थांबलो, आलू पराठे (प्राठा) आणि छास.. सुजलाम सुफलाम पंजाब – हरियाणा आल्याची जाणीव झाली, पोटभर ब्रेकफास्ट झाल्यावर बाहेर आलो, तर चार सरदारजी गाड्यांशी उभे… ‘की हाल ..”वगैरे झाल्यावर सहजच पण थोड्याश्या काळजीने म्हणाले, की तशी चिंता नाही, पण गाड्या महाराष्ट्रातल्या आहेत, सामान बांधलं आहे, गाड्या सोडून लांब जाऊ नका, गाड्या दिसतील अश्या जागीच थांबा.. “सामान्य माणसं एक दोन दशकापुर्वीच्या पंजाबातल्या घडामोडींमुळे पोळली होती हे जाणवलं… त्यांच्या शुभेच्छा घेऊन पुढे निघालो…

दुपारी साडेबारा एक ला ‘अंबाला’ गाठलं… संजूची गाडी परत एका टी व्ही एस च्या सर्विस सेंटर मध्ये दाखवली, तासाभराने पुढे निघालो..आज पठाणकोट गाठायचं होत, तिथे आर्मी कॅन्टोन्मेंट मध्ये राहण्याची व्यवस्था केली होती, रस्ता पण मस्त होता.. सुसाट निघालो…

दुपारी ३ च्या दरम्यान हरियाणा संपून पंजाब मध्ये प्रवेश केला, सकाळचे ‘प्राठे’ आता जिरले होते, म्हणून साडेचारच्या दरम्यान थांबून परत खादाडी केली, आणि निघालो..

संध्याकाळी पाऊस शिडशिडायला सुरुवात झाली, बघता बघता अंधार झाला आणि परत संजू मागे पडायला सुरुवात झाली, अंधार असल्यामुळे एकत्रच जात होतो, तरी अंतर पडत होतं… थोडंसं ट्राफिक, हेडलाईट, डायव्हर्जन… आठ च्या दरम्यान चहा प्यायला थांबलो, आणि संजूने सांगितलं..” अधून मधून गियर बदलायला त्रास होतोय, चौथा आणि पाचवा गियर पडत नाहीये…. देवा रे… पठाणकोट आणखी ७० की.मी. लांब होत.. म्हणजे दीड तास..

पण ह्या गीयरच्या भानगडीने आणखी वेळ लागणार, हे गृहीत धरून जेऊन घ्यायचं ठरवलं.. हॉटेलवाला खुष.. चहाचं गीर्.हाईक जेऊन जाणार.. त्याने पटापट रोटी आणि मिक्स सब्जी बनवली.. जेऊन निघेपर्यंत नऊ झाले…. आणि पठाणकोट गाठेपर्यंत पावणेअकरा.. पठाणकोट गाठल्यावर संजूने सांगितलं.. चौथा आणि पाचवा गियर पडतच नाहीये, सगळा रस्ता तिसऱ्या गीयरमध्ये चालवली…

हे भगवान… भरीत भर म्हणजे मुक्कामाचं ठिकाण पठाणकोट शहरापासून १२ किमी अंतरावर होतं…. “मामून” कॅन्टोनमेंट….. तिथला माणूस इतक्या अदबीने उत्तरं देत होता की रात्री अकरा – सव्वा अकराला त्याला फोन करणं जिवावर येत होतं… त्याने सांगितल्याप्रमाणे डावीकडे… उजवीकडे…. पुलाखालून….. असं वळत साडेअकरा वाजता ‘मामून’ च्या गेट शी पोचलो…..

आधी सगळाच मिलिटरी खाक्या… त्यात परत रात्रीची वेळ…गेटवर सांगितलं.. आमची आत रहायची व्यवस्था केली आहे…त्यांनी शांतपणे गाडी पार्कींग कडे बोट दाखवलं… गाड्या तिकडे उभ्या करून आल्यावर परत चौकशी…ज्याने माझी व्यवस्था केली तो माझा भाऊ दिल्लीत .. त्याला फोन…..त्याच्या युनिटची चौकशी आणि खात्री… त्याने ज्याच्या करवी बुकिंग केलं तो आग्रा कॅन्ट. मध्ये … मग त्याला फोन… परत त्याच्या युनिटची चौकशी.. खात्री करून परत माझ्या भावाला दिल्लीला फोन…

प्रत्येक संभाषणाची सुरुवात “जयहिंद साब… माफ करना…” आणि शेवट जयहिंद साब … गुड नाईट ” असं झाल्यावर आतमध्ये रिसेप्शन ला फोन… कमरा नं.५ के मेहमान आये है… हुश्श… मग आमच्या तिघांच्या ड्रायव्हिंग लायसन्सची मागणी… झेरॉक्स नाही.. ओरिजिनल… घ्या बाबानो…सकाळी आठवणीने परत द्या म्हणजे झालं….पण आता झोप आलीय…सगळे सोपस्कार होईतो सव्वाबारा वाजले आणि आम्ही “मामून” च्या गेटमधून आत गेलो..

पण मिलिटरी एरियात राहणं एवढं सोप्प नव्हतं… “मामुन” हे भारतातलंच नाही तर आशियातलं एक मोठ्ठ मिलिटरी स्टेशन आहे… शोधा कमरा नं. ५ !!! रात्री सव्वा बारा वाजता नक्की कुठे जायचं हे माहीत नसताना कॅन्टोन्मेंट च्या रस्त्यावर आम्ही येड्या सारख्या गाड्या चालवत होतो.. शेवटी एक जवान सायकल चालवत आला… बहुतेक रिसेप्शन वरून पाठवला असणार.. आम्हाला रस्ता दाखवून निघून गेला.. पण चेहेऱ्यावरचे भाव तर.. “हल्ली कोणीपण आत रहायला येतं..!!” असे..

आत पोचल्यावर नाईट ड्युटीवरच्या माणसाने स्वागत केलं.. प्रवास कसा झाला.. त्रास नाही नां… मग माफी मागून परत सगळे प्रश्न…परत दिल्लीला फोन… मग परत आग्र्याला …. परत दिल्लीला….. बाहेरच्या विश्वाशी ह्यांचा काहीही संबंध नाही… गेट मधून आलेत… त्यांनी चौकशी केली असेल .. असा हलगर्जी पणा नाही.. काही देणं घेणं नाही… मी माझं ठरलेलं काम करणार…

पण कौतुक म्हणजे दिल्लीतला माझा आतेभाऊ असो.. वा त्याचा आग्र्यातला मित्र… रात्री साडेबारा वाजता देखील दोन किंवा तिसऱ्या रिंगला फोन उचलला जात होता.. “कशाला सारखा फोन करताय… एकदा सांगितलं नां…. ” वगैरे नाही… दरवेळेला प्रश्न विचारणाऱ्या ‘लान्स नाईक’ ला दोन्ही ‘ले. कर्नल’ शांतपणे उत्तरं देत होते…. ह्या सोपस्कारात पाऊण वाजला..

“ज्यांच्या साठी बुकिंग केलं ते आम्हीच ” ह्याची खात्री व्हाया दिल्ली – व्हाया आग्रा पटवून झाली…
बोलताना डझनभर वेळा माफी मागून झाली…आणि एकदाची खात्री पटली… चला.. कमरा नं, ५…!!!
.
.
.
मोहरीचा दाणा देखील टेनिस बॉल एवढा स्पष्ट दिसेल अशा चकचकित पांढऱ्या शुभ्र फरशीवर आम्ही चिखलाने माखलेल्या बॅगज् आणि बूट टेकवले तेंव्हा रात्रीचा एक वाजला होता..!!

क्रमशः

– त्रिविक्रम शेंड्ये

(१४ जुलै २०१२)

NOTE :

COVID-19 Related Government Imposed Restrictions Prevail At A Few Locations.
For More Details Get In Touch With Us At [email protected] Or Call Us At +91-9420213309