लडाखडते दिवस - भाग ७ - त्रिविक्रम शेंड्ये (Leh - Ladakh Diaries 2012)

दिवस सातवा – १५ जुलै २०१२

सकाळी ६.३० लाच दरवाजा हलकेच ठोठावून रूम अटेन्डट चहा घेऊन आला..
टेबलावर चहा – बिस्किटं ठेवून ब्रेकफास्ट काय व किती वाजता हवा त्याची चौकशी…माझ्या आणि त्याच्याही डोक्याला फारसा त्रास न् देता मी उत्तरेतला युनिव्हर्सल ब्रेकफास्ट आणायला सांगितला…
आलू पराठे, दही आणि चहा …. ८ वाजता….
एक एक जण आवरात असताना खोलीवर नजर टाकली आणि जाणवलं, केवळ मिलिटरीतले अधिकारीच जिथे राहतात, तिथे रहायला मिळणं हे किती भाग्याचं होतं..
एका बाजूला रायटिंग टेबल, त्या बाजूला भिंतीत छोट बुकशेल्फ, त्यात डिक्शनरी, World Atlas, भारताचा नकाशा, टेबलावर एक डायरी, त्यात एसटीडी कोडं सहित महत्वाच्या अधिकाऱ्यांचे फोन नंबर, एक रायटिंग पॅड, नीळं, काळं, लाल पेन व शेजारीच एक्स्ट्रा रीफिल्स , पेन्सिल, अशी जय्यत तयारी…
आलेल्या साहेबाला काय लागेल ते सर्व…
पण सर्वात सुंदर व कोणत्याही सेव्हन स्टार हॉटेलात देखील न् दिसणार्.या एका गोष्टीने पटकन डोळे पाणावले….
हे फक्त भारतीय सेनाच करू शकते… काय होतं ते ??
तर एका ए फोर साईझ मध्ये छापली होती ती त्या रूम अटेन्डटची माहिती…
तो केवळ रुमबॉय नाही तर तो भारतीय सेनेतला एक सन्माननीय आणि प्रशिक्षित जवान आहे याची जाणीव तिथे रहाणाऱ्या प्रत्येक पाहुण्याला – अधिकार्.याला व्हावी यासाठी त्याची माहिती, हुद्दा, त्याचं घर कुठे आहे, त्याच्या घरी कोण कोण आहे, मुलं केवढी आहेत, कितवीत शिकत आहेत याचा सविस्तर तक्ता नीट छापून – लॅमिनेट करून “KNOW YOUR ROOM BUDDY” म्हणून त्या रायटिंग टेबलवर ठेवली होती, त्याच्या घरच्या फोन नंबर सहित…..

बरोब्बर आठ वाजता परत दारावर टकटक झाली, ” रूम बडी” ट्रे घेऊन आला होता, ते कार्ड वाचून झाल्याने आम्हा तिघानाही थोडंसं अवघडल्यासारखं वाटत होतं, त्यालाही आमच्या बरोबर खायचा आग्रह केला, पण नकार मिळणार हे जाणवत होतंच..
मग चहाचा कपच त्याच्या हातात दिला, शेजारच्या बंगल्यात उत्तर विभागाचा मोठा ऑफिसर उतरला असल्याने तो थोडा धावपळीत होता, पण चहा पिताना त्या कार्ड बद्दल विचारलं….तेव्हा म्हणाला,”हां…कभी कभी कुछ साब लोग घर पें फोन करके बात करते है… खैरियत पूछते है…. हमारी बताते है…. हमें भी अच्छा लगता है…”
“अब दो महिने के बाद मै फिल्ड पर जाउंगा…फिर बात नही हो पायेगी…”

आवरून साडे आठ ला गाड्यांना किक मारल्या…आज तर संजूचा सेकंड गियर पण पडत नाहीये… बाहेर पडून लगेच ग्यारेज शोधावं लागणार…
बाहेर मेन गेट शी पोचंलो, तर लायसन्स मिळेनात…
काल ड्युटी वर कोण होता.. त्याला बोलवा.. कुठे ठेवलीत… तिथेच कप्प्यात…
कोणी सांगितलं ते “मान” बघत होता पहाटे…
आता मान गायब…. मग त्याला फोन लावा…
देवा रे… नकटीच्या लग्नाला सतराशे विघ्न…..
लागला फोन… येतोय…
एक मान आडनावाला न् शोभणांरा उंच – शिडशिडीत सावळा जवान – मुलगा पळत आला,”गाववाले नमस्कार, मी जयंत माने, सातार्.याचा …
“व्वा !! मानेचा “मान” झाला होता तर…
“पहाटे बघितली लायसन्स, तुमासनी भेटायचं होतं म्हणून माझ्याकडेच ठेवली.. ही घ्या.. चला .. पोहे केलेत…
“नको रे बाबा… आधीचं गाडीची गडबड झालीय…
“”त्ये हुईल हो…. चला…
कशीबशी त्याची समजूत काढून पोह्यावरून चहा पर्यंत आणला…
संजूने तो पर्यंत पार्कींग मध्ये चक्कर मारून दोन T V S च्या गाड्या शोधल्या होत्या..
Elementary Watson…!!! इथे गाड्या विकतात म्हणजे सर्विस स्टेशन असणार…
“युरेका” .. अरे.. यां मानेंनी चक्क “महालक्ष्मी टी व्ही एस” चा पत्ताच दिला की..

माने आणि मेन गेट वरच्या बाकीच्यांचा निरोप घेतला तेव्हा सव्वा नऊ झाले होते…
आणि साडेनऊ ला आम्ही ” महालक्ष्मी टी व्ही एस” च्या शो रूम शी उभे होतो…
“SUNDAY CLOSED” चा बोर्ड वाचत…
पण नंतर जे झालं ते केवळ अन् केवळ एखाद्या साऊथ किंवा हिंदी पिक्चर मध्ये शोभणांरं….
शो रूम च्या वरच्या मजल्यावरून एक माणूस आमच्या अस्वस्थ हालचाली बघत होता…
“क्या है बेटा??”
“गाडी खराब हुई है…महाराष्ट्र से आये है… लेह जाना है…” संजू ब्रेथलेस …
” अच्छा !!! पीछे के दरवाजे पें आओ… अंदर बच्चा है वो देखेगा…”
मागच्या दारात अर्ध शटर उघडून एक ४०- ४५ वयाचा “बच्चा” माणूस आत एक नवीन स्कुटी पेपची जोडणी करत होता, गार्ड्स, फुटरेस्ट वगैरे सामान आजूबाजूला काढून ठेवलं होतं… साईड पँनेल काढून इंजिनशी खुडबुड चालू होती…
“हां जी ? “वो उपरवाले साब बोले गाडी दिखाने को….बाबुजी अमृतसर गये नहीं ? निकलते हि होंगे…आप रुको… ये गाडी का P.D.I. है, वो होने के बाद देखुंगा…. ग्यारह बजे तक आ जाओ घुम के…
“नही.. यहीं रुकते है…”( ९.३५ झाले होते… तू गायब झालास तर??)
बैठ जाओ फिर आराम से… ये गड्डी कल देणी है… आज ओके कर देता हुं…
दहा मिनिटांनी ते ग्यालेरीतले ” बाबुजी” तयार होऊन खाली आले…
“बेटा.. मेहमाण महाराष्ट्र से आए है…चाय पिला दे.. गड्डी ठीक कर देना… स्पेअर लगे तो शिव को बुला लेना.. लेकिन उसे ज्यादा देर रोकना मत… मै शाम ताक वापस आता हुं….नही तो तू लॉक लगाके निकल जाना…”
आम्हाला हात दाखवून निघून गेले… बोलण्यात कुठेही आज रविवार… सुट्टीचा दिवस…माणसं नाहीत… स्पेअर मिळणार नाहीत… वगैरे नकारात्मक असं काही नाहीच…….
“बेटा ठीक कर देगा… ” तुम्ही निश्चिन्त रहा…”नंतर खरोखरंच आम्ही तिथे अस्तित्वात नसल्या सारखं तो आणि त्याच्या हाताखालचा मुलगा काम करत होते.. कुठेही टंगळ मंगळ नाही… टाईमपास नाही…पावणे अकराला त्याने चकाचक केलेल्या स्कुटी ला किक मारली… एक चक्कर मारून आला ! ओके !शांतपणे हात वगैरे धुउन पाणी प्याला आणि मग संजूला म्हणाला, दे देओ चाबी… गाडी चालू करून दोन मिनिटं तो फक्त गाडीचे आवाज ऐकत होता.. मग चक्कर टाकून आला..”अगर मै गलत नही हुं तो गिअर शिफ्टर का बेअरींग टूट के इंजिन मे फसा है.. ” चलो .. खोल के देखते है..!!

वर्कशॉप च्या घड्याळात बरोब्बर अकरा चे ठोके पडत होते…मग चालू झालं ते एका निष्णात सर्जन चं काम….एका छोट्या बाकड्यावर ट्रे मध्ये टूल बॉक्स मधली निवडक हत्यारं आली….शेजारीच दुसरं लांब बाकडं आलं…. त्यावर अलुमिनियमचा तेल खाऊन चकचकीत झालेला रिकामा ट्रे…गाडी एलिव्हेटेड ऱ्याम्प वर घेऊन पेट्रोल टाकीवरची फायबर वींग, टाकी इ. पसारा झटक्यात उतरवला गेला…इंजिन आणि गिअरबॉक्स पण पाच मिनिटात खाली आला, पण हे सर्व होताना निघालेले नट- बोल्ट्स हे क्रमाने त्या रिकाम्या ट्रे मध्ये मांडले जात होते… हत्यारांचा बाक रिकामा होत होता, आणि लांबडा बाक भरला जात होता… पण कुठेही अस्ताव्यस्तता नव्हती… नीट शिस्तीत काम चालू होतं….गिअर बॉक्स उघडला आणि मेस्त्रींच्या चेहऱ्यावर हसू आलं… आत्मविश्वासाच..!!
आतल्या बेअरींग ची पार काशी झाली होती…बेअरींग चे बॉलस् विखुरले होते… त्यातले दोन चार गीअरव्हील्स मध्ये अडकून फुटले होते..डॉक्टरनां आजार बरोब्बर समजला होता… आता उपचार चालू….एका कागदावर पंजाबीत लिहिलेली काहीतरी लिस्ट तयार झाली… आणि मग स्पेअरपार्ट वाल्या शिव ला फोन लागला.. “हां भाई, मै…. अच्छा ?…. बाबुजी ने बताया था ?…. आ जाओ फिर….. ओके.. बीस मिनट..”

तो वीस मिनिटांनी येणार… तो पर्यंत एक चहाचा राउंड झाला…… साडेबारा वाजले होते…..आम्ही तिघं शिवची वाट बघत बाहेर गाड्याजवळ बसून राहिलो….पंधरा मिनिटानी एक कार बाहेर येऊन थांबली…आतून एक शेरवानी घातलेला उंच तरुण उतरला….एकंदर कपडे स्वत:चच लग्न कार्य असल्या सारखे… हातात एक मिठाईचा बॉक्स ….आम्हाला “नमस्ते” म्हणून “उस्तादजी… उस्तादजी… आश्या आरोळ्या ठोकत आत गेला… ..त्या शिव चा अजून पत्ता नव्हता…..पाच दहा मिनिटांनी उस्ताद्जी त्या उंचाड्याशी गप्पा मारत बाहेर आले, त्याने जाताना आम्हाला परत हात दाखवला…. त्याला निरोप देऊन आत गेले…..परत बाहेर आले….हातात मिठाई……”लो भाई.. मिठाई खा लो…..”साजूक तुपातला एक एक लाडू पोटात गेल्यावर आम्हाला परत शिव ची आठवण आली…. हा येणार कधी… पार्ट देणार कधी….”उस्तादजी..एक बज गया…. . वो शिव कब आयेगा…. “
“अरे ? तो ये लड्डू किस बात के….
वो शिव ही तो आया था…. आज उसके बेटे का नामकरण है… उसीकी तो मिठाई ले के आया…. सब पार्ट निकाल के दिये.. चला गया..”
डोक्यात उजेड पडला…. ” स्पेअर लगे, तो शिव को बुला लेना.. लेकिन उसे ज्यादा देर रोकना मत…”
देवा रे…. एक माणूस सुट्टीच्या दिवशी, आपल्याच मुलाच्या बारश्याच्या समारंभातून उठून येऊन आमच्या साठी गाडीचे पार्टस आणि मिठाई देऊन गेला तरी आम्हाला पत्ता नाही…. “धन्य!!”
पुढच्या १० मिनिटात तयार गिअर असेम्ब्ली घेऊन उस्तादजी आणि संजू माझी गाडी घेऊन दुसऱ्या एका फिटर कडे जाऊन आले, नंतर १५ – २० मिनिटांनी उघडलेलं सगळं परत जोडायला सुरुवात झाली….गाडी जोडायला सुरुवात झाल्यावर आम्हाला पोटात कावळे ओरडत असल्याची जाणीव झाली….
उस्ताद जी नां विचारलं, काही आणू का?
“आप हो आओ…. मै तीन बजे घर खानां खाने जाउंगा…”
मग दोन गाड्यांवर तिघ जण बाजारात जाऊन छोले भटुरे खाऊन आलो… कारण आता या माणसाने तीन सांगितलं म्हणजे तीन वाजता गाडी तयार असणार हा विश्वास वाटत होता.. मग खाण्यात वेळ जायला नको..
आज परत एकदा शेड्यूल च्या मागे पडलो होतो… तीन वाजता निघून श्रीनगर गाठणं अशक्य होत…….पण जमेल तेवढं पुढे जाऊ असा विचार….पोटपूजा होताना संजू कोणाशी तरी फोन वर बोलत होता, सर्व प्रकार सांगून झाल्यावर मग … हां…. हुं…. बर् … करतो….” दोन वाजले होते… एक तास भर भटकंती करता येणार होती…
अचानक संजू म्हणाला ” अरे….. नारळ मिळतोय का बघुया…. चला… आधीच नवीन ठिकाण… त्यात रविवार… परत दुपारची जेवणाची वेळ म्हणून दुकानं बंद…. नारळ मिळणार कुठे ? किराणा वाल्याकडे नाही…. भाजी वाल्याकडे नाही… शोधून शोधून दमलो …
शेवटी एकाने सांगितले…”भाई वो कोर्नेर पें फ्रूट का ठेला है… वहां जाओ…”
तर आमच्या कोकणातलं “श्रीफळ” पंजाबात लंगडा, माणकुर वा तत्सम “तोतापुरी” आंब्यांशेजारी दिमाखात बसलं होतं… आजूबाजूला अननस, पपई डाळींब…इ. इ. …नारळ हे फळ असल्याचं आता नक्की लक्षात राहील आमच्या..!!

टाईमपास करून आलो तर उस्ताद नी गाडी वाशिंग ला घेतलेली होती…. पावणेतीन वाजता….त्यांचा जुनिअर गाडी धूत असताना त्यांनी माझी आणि राहुलची पण गाडी चालवून बघितली… धुतली…माझी काळूबाई एक नंबर !!
“पुरी दुनिया आरामसे घुमो ” दुसऱ्यांदा ऐकलं…. मस्त वाटलं…..गाड्या धुऊन होईपर्यंत संजूने आणि त्यांनी बिल – स्पेअर्स वेगळे – मजुरी वेगळी… इ सोपस्कार पूर्ण केले… तो पर्यंत बाबुजी परत आले देखील…..
त्यांच्याशी बोलताना कळालेली माहिती आणखीनच थक्क करणारी होती,आमच्या गाडीचं काम करणारा ‘उस्ताद’ – नाव नरेंद्र कुमार, हा T V S च्या नॉर्थ वेंस्ट झोन चा ( पंजाब, दिल्ली, हरियाना, राजस्थान व उत्तर प्रदेश ) सलग तीन वर्ष गोल्ड मेडल मिळवणारा मेकॅनिक होता…
ज्या स्पर्धेत या पाच राज्यातल्या सुमारे ३०० ते ५०० T V S मेकॅनिक्स चा सहभाग असायचा, गाडीचा प्रॉब्लेम ओळखणे, फास्ट डीस्मेंटलिंग आणि असेम्ब्ली वगैरेची परीक्षा !! व्वा !! खरोखर “उस्ताद !!”

बाबूजीं बरोबर फोटो व चहाचा एक राउंड झाल्यावर त्यांच्याच सल्ल्यानुसार जम्मू बायपास करून “उधमपूर” पर्यंत पल्ला मारायचा निर्णय घेतला व उस्ताद आणि बाबुजींचा निरोप घेऊन गाडीला किक मारली..!!

शहरातून बाहेर पडताना चौकात अचानक संजू थांबला… मला आणि राहुलला गाडी त्याच्या गाडीशेजारी लावायला लावली…
“रत्नागिरी अं नी स, भैय्या, आशुतोष, दाभोळकर, श्याम मानव सर, यांच्या सगळ्यांच्या एकवेळ शिव्या खाईन, पण आज हे करणार..!!”
आणि जर्किनच्या आत पोटाशी ठेवलेला नारळ काढून तीनही गाड्या आणि आमच्यावरून “ओवाळून ” काढला..!!

तिघंही न बोलता किक मारून पठाणकोट च्या वाटेला लागलो तेंव्हा साडेतीन- पावणेचार वाजले होते.
संध्याकाळी पाच वाजता “रावी ” ओलांडून जम्मू – काश्मीर या नंदनवनात प्रवेश केला आणि तासाभराने जम्मूला जाणारा रस्ता सोडून उधमपूर रस्त्याला लागलो…
गेल्या पाच दिवसातला “प्लेन्स” मधला प्रवास संपून डोंगर रांगा चालू झाल्या, वळणं – घाट्या पाहून सासरहून माहेरी आलेल्या मुलीला जसं वाटत असेल तसं वाटलं…
जम्मू काश्मीर चालू होताच “आयडिया” चं प्रीपेड कार्ड असलेला मोबाईल बंद झाला…. आता भरोसा सरकारीबी एस एन एल वर… साडेसात – आठ वाजता उधमपूर गाठलं, हाय वे वरच एक बरं हॉटेल बघून मुक्काम केला…. जेवायला जायच्या आधी श्रीनगर च्या हॉटेलवाल्याला आज पोहचू शकत नाही हे कळवलं, ते फोनची वाटच बघत होते, कारणं त्यांच्याकडे असलेला फोन लागत नव्हता , दुसरा नंबर मी दिला नव्हता… त्यांना “उद्या पोचतो ” असं सांगितलं. हॉटेल शेजारीच एका चायनीज रेस्टॉरंट मध्ये खाल्लं अन् झोपलो..!!

क्रमशः

– त्रिविक्रम शेंड्ये

(१५ जुलै, २०१२)

NOTE :

COVID-19 Related Government Imposed Restrictions Prevail At A Few Locations.
For More Details Get In Touch With Us At [email protected] Or Call Us At +91-9420213309